| حیف از آن روح بلندی که زمین گیر شده |
| مرغ باغ ملکوتی که به زنجیر شده |
| به طفیلی وجود تو خداوند نمود |
| کائنات و همه خلق که تقدیر شده |
| عرصه فاخر پرواز که جولانگه توست |
| تا سراپرده انس است که تدبیر شده |
| با دلی که لقبش عرش خدا بود مگر |
| تو چه کردی که چنین مرده و دلگیر شده |
| نو نهالی که گنه در نگه چشم تو کاشت |
| آنقدر قطع نکردی که دگر پیر شده |
| ریشه شوم هوی در دل و اندیشه بُوَد |
| خشک سازی چنین فاجعه تدبیر شده؟ |
| یاد باد آنکه هوس برده تقوای تو بود |
| از چه رو نفس هوس پیشه تو را میر شده؟ |
| روزگاری به در میکده محرم بودی |
| ساقی معرفت از بهر چه روگیر شده؟ |
| وای از آن روز که دیوان عمل بازکنند |
| بشنوی اهل گنه وقت عمل دیر شده |
| مرسان کار به جایی که ملایک گویند |
| گویی از بندگی حضرت حق سیر شده |
| عذر خواهی ندهد سود کسی را که دلش |
| از سیاهی گنه همچو دل قیر شده |
| رام کن سرکشی نفس که در روز حساب |
| لغزش پای عبور تو نفس
گیر شده زمستان 96
|
درباره این سایت